Koninklijke Minerva KC werd in 1922 opgericht door de toenmalige autofabriek "Minerva Motors".
Voor die tijd waren het zeer vooruitstrevende werkgevers. Zij zorgden voor een sociale zekerheid "avant la lettre". De werknemers genoten via de firma van een ongevallen- en ziekteverzekering en hadden de gelegenheid om allerlei verbruiksgoederen voordelig aan te kopen. Ontspanning na de inspanning waren ook geen holle woorden: een voetbalploeg, zwemvereniging, turnclub en toneelgroep maakten deel uit van de fabriek.
Het was het hoofd van de sociale dienst juffrouw Baert, de latere mevrouw Zijs, die het idee opvatte om een korfbalgroep in het leven te roepen. Zo ontstond "Minerva Korfbalclub" die op 22 januari 1922 officieel ingeschreven werd op de lijst van de toenmalige Belgische Korfbalbond.
Alleen de werknemers van Minerva Motors mochten initieel deel uitmaken van de korfbalclub. Dit werd echter na verloop van tijd onhoudbaar en weldra mochten ook niet-werknemers aansluiten.
De eerste voorzitter was Henri de Jong, één der drie broers de Jong die de fabriek leidden. Deze drie waren Sylvain de Jong (ziel van de zaak), Jacques de Jong (technisch directeur) en voornoemde Henri de Jong die de afdeling "Pièces de rechange" onder zijn hoede had.
De tot Ere-voorzitter benoemde Henri de Jong werd in de functie van voorzitter, opgevolgd door de heer Guljé. De daaropvolgende voorzitter werd de heer Charles Zijs die in functie bleef tot zijn overlijden in 1962. De toenmalige vice-voorzitter Wim Delen nam de voorzittershamer over en zou deze blijven hanteren tot in 1985. Zo ook werd Rudy Condes, vice-voorzitter onder Wim Delen, jarenlang voorbereid op het voorzitterschap, een functie die hij van 1986 tot 2018 bekleedde.
Iedereen die Minerva Korfbal dezer dagen kent, spreekt van de blauw-witte club. Maar in den beginne was dat niet zo. De clubkleuren waren: grijze trui met bordeaux kraag en mouwomslagen. De trui was versierd met een geel geborduurde Minervakop op rode achtergrond. De dames droegen een zwarte rok (tot onder de knie) en de heren een zwarte kniebroek. De kousen waren zwart. Er werd gespeeld op lederen schoenen, die met dunne houten latten waren beslagen. De ballen werden geleverd en onderhouden door Minerva Motors. Wanneer en waarom de clubkleuren zijn veranderd is spijtig genoeg niet meer te achterhalen. Waarschijnlijk moest na het faillissement van Minerva Motors de club zichzelf bedruipen en werd er misschien gezocht naar een beterkope uitrusting.
Wie denkt dat Minerva altijd op de Brilschans heeft gespeeld slaat de bal mis. Het begon, toen in 1922, achter het toenmalige voetbalveld van Berchem Sport aan de Grote Steenweg niet ver van ons huidig terrein.
Voetbal was toen ook al populairder en de Minerva voetballers speelden meer wedstrijden dan de korfballers, dus werd er maar naar het terrein aan de fabriek getrokken. Van daar (Karel Oomsstraat) ging het richting Hoboken aan de Windmolenstraat. Vervolgens naar de Elsdonk en dan naar het Nachtegalenpark. Sinds 1963 speelde Minerva op de Brilschans.
Voor het zover was, werd er even aan gedacht dat we op het sportcentrum "Het Rooi" zouden terechtkomen. Het toenmalige gemeentebestuur van Berchem had een "rozentuin" op ons speelveld voorzien.
De realisatie van het nieuwe clubhuis liep al evenmin van een leien dakje. Er werden diverse plannen ingediend, waarbij rekening werd gehouden met de inplanting in het park. Het werd ons na enige tijd duidelijk dat er niet op financiële tussenkomst van de gemeente mocht gerekend worden. Aangezien de gemeente ons evenwel verplichtte een nieuw clubhuis te bouwen, werd beslist dit volledig met eigen middelen op te trekken. Met een bevriende aannemer werd een overeenkomst gemaakt voor het leveren van de materialen. De arbeid werd door eigen leden, waarvan de meesten amper wisten hoe een baksteen eruitzag, geleverd. Een nieuw gebouw optrekken op dezelfde plaats waar de oude kantine stond zorgde opnieuw voor de nodige problemen. Uiteindelijk werd ervoor geopteerd het nieuwe clubbuis over de oude kantine te bouwen zodat de broodnodige accommodatie bleef bestaan.
Ook deze seizoenen mogen we niet in onze geschiedenisboeken vergeten :